Dirk: heel apart

"Heel apart" was het optreden van suikeroom Dirk Scheringa bij Pauw & Witteman, de dag nadat de rechter het faillissement had uitgesproken. Zijn antwoorden stonden bol van de dubbelzinnigheden en verdachtmakingen. Veelal gelardeerd met zijn standaard woorden "heel apart". Heel apart was het feit, dat Balkenende hem maar steeds niet terugbelde. Heel apart was het feit, dat de Amerikanen, die toch helemaal over waren komen vliegen uit de VS (of was het een door Dirk ingehuurd toneelgezelschap?), meteen vertrokken na een gesprek met de curator. Heel apart was ook het feit, dat Wouter Bos die 100 miljoen euro niet "even" wilde fourneren. Het was, nogmaals, allemaal "heel apart".
Geen tipje van de sluier lichte hij op. Dirk suggereerde slechts. Hij zelf? Hij bezat niets meer! De zielepoot....Kortom: het interview moest vooral duidelijk maken, dat hij, Scheringa, overal goede bedoelingen mee had gehad, dat hij eigenlijk de "Calimero" van het weekend was en dat anderen de schuld hadden: Bos, Wellink, die andere banken, Lakeman etc etc. Hij had wel spijt van de gemaakte fouten ja, daar was DSB toch ook aan begonnen om aan mensen te compenseren. Begonnen? Steeds werd het conflict weer vooruit geschoven. Tot het moment waarop ingegrepen werd! Dat jarenlang geprofiteerd werd van klanten-domheid en naiviteit, daarover repte Dirk niet. Dat hij zijn bedrijven inmiddels had verweven tot een conglomeraat van van eolkaar afhankelijke BV's, die elkaar over en weer geld leenden, daarover repte hij niet. Over het ontslag van Frank de Grave repte hij niet. "Daarover treed ik niet in de openbaarheid", reageerde hij deftig als hoogst fatsoenlijke onderbreking van een reeks aan suggestieve verdachtmakingen.
Wat mij het meest stoort zijn al die krokodillentranen. Van medewerkers, van inwoners van Wognum. Het is natuurlijk hardstikke beroerd voor al die medewerkers, die niet alleen hun baan, maar ook de korting op hun hypotheken kwijt zijn. Hetgeen leidt tot uiterst bedenkelijke muurgeschriften in het DSB-museum. Het is allemaal de schuld van Bos, van Wellink, van ABN AMRO, van de andere banken.
Maar ja, dat past in een cultuur in Nederland, waarin we collectief de neiging hebben om bij tegenslagen, bij tegenvallers, altijd de schuld bij anderen te leggen. Ik ga de voorbeelden niet noemen, iedereen kent ze. Als het fout gaat, kijken we niet naar ons zelf, maar naar de overheid, naar de politie, naar de banken etc etc.