Er spoelt een golf van warm medelijden over Marco Borsato, onze nationale troetelbeer, heen. Collectief medeleven over de pech, die hem overkomen is, over het "onrecht", dat hem door directeuren en wellicht mede-aandeelhouders zou zijn aangedaan. De tranen springen ons massaal in de ogen als we begrijpen, dat Leontien en de kindjes zich straks zullen moeten verplaatsen in een VW Polo of nog erger een Peugeot 107. Nu ben ik de laatste om Marco een onaardige vent te vinden, hij heeft in muzikaal en organisatorisch opzicht het nodig gepresteerd, ik draai de DVD's van zijn Symfonica in Rosso tot vervelens toe. Artistiek een geweldenaar. Maar je kunt je vertillen, muzikale en filmische creativiteit staat nog niet garant voor een goed geborgd financieel management. Er zijn voor mij twee mogelijke oorzaken waardoor Borsato financieel uitgegleden kan zijn: gebrek aan inzicht en toezicht of grootheidswaanzin (teveel willen, slapend rijk worden etc). Ik denk positief, dus ik hoop nee veronderstel, dat de eerste orzaak bij Marco's mismanagement gespeeld heeft.
Kijk, het is eigenlijk simpel: je bent aandeelhouder van een bedrijf (da's dus niet hetzelfde als scharrelen op de beurs!), waarvan je toekomst verwacht. je bent zelfs groot-aandeelhouder, in het geval van Marco, samen met 3 anderen. Als aandeelhouders stel je een directie of een raad van bestuur aan en je zorgt voor toezicht. Dat wil zeggen: of je treedt zelf op als commissaris of je benoemt een commissaris, die voor jou ervoor zorgt, dat jouw strategie uitgevoerd wordt en dat de financiele spelregels daarbij toegepast worden. En da's allemaal niet gebeurd, want het ontbrak Marco zelf aan dit soort managementvaardigheden en aan tijd. Dat zal wellicht ook voor de andere aandeelhouders (zoals Gloria en v.d. Boog) gegolden hebben en dan is het debacle verklaarbaar. Want dan gaan (zoals zo vaak) je directieleden en je managers hun gang: verzinnen zelf doelstellingen, sturen op korte termijn, dromen van grotere auto's (zoals ook Joop v.d. Ende terecht opmerkte) en van grotere jaccuzi's. En dan gaat het dus mis. Zoals het al zoveel mis is gegaan en zoals al zoveel bedrijven en BV's hebben bijgedragen aan de kredietcrisis, die natuurlijk niet alleen aan de banken verweten kan worden. Gebrek aan toezicht van de aandeelhouders zelve en hebzucht, gecombineerd met een verkeerd optimisme, dat alles wat je handen aanraken, kan veranderen in goud! Andre Rieu: het debacle van Borsato zou een waarschuwing voor je moeten zijn: groei niet te groot, maar het niet steeds mooier, houd het overzichtelijk en beheersbaar. En neem genoegen met een "redelijk" rendement. Dat laatste zou eigenlijk voor alle ondernemers moeten gelden! Niet meer sturen op "snel rijk worden", maar op een redelijk rendement....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten